Η χρυσή εποχή των 90’s - 00’s

Ε ναι λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο να λέμε και τέτοια..για χρυσές εποχές!! Γεννηθείσα το ένδοξο έτος 1990 ντε!! (Έλα, κάνε την αφαίρεση, βγαίνει στρογγυλός ο αριθμός!!) Αλήθεια μπορεί κάποιος να το αμφισβητήσει ότι οι δεκαετίες του ‘90 και του ‘00 ήταν από τις καλύτερες?? Καταρχήν, όσον αφορά εμένα, το μεγαλύτερο μέρος των δεκαετιών αυτών αποτελεί την παιδική μου ηλικία, εκείνη την εποχή, κατά την οποία ήταν όλα τέλεια και το μόνο που με ένοιαζε ήταν πότε θα βγω να παίξω στη γειτονιά. Εντάξει, προς τη δύση της δεκαετίας των ‘00 άρχισαν τα βάσανα, με πανελλήνιες, σχολή, κλπ, αλλά ακόμα κι αυτά είχαν τη γλυκά τους. Οι δεκαετίες αυτές, κατά την ταπεινή μου - πάντα - άποψη, ήταν πραγματικά χρυσές για 4 απλούς λόγους:

1. Όπως είπα και παραπάνω, αποτελούν την παιδική μου ηλικία. Τότε που με ενδιέφερε πότε θα βγω να παίξω με τα παιδιά της γειτονιάς, πότε θα φάω παγωτό (ή 3 παγωτά), πότε θα δω παιδικά. Ήταν τα ξέγνοιαστα χρόνια μου, εκείνα τα χρόνια που δεν σκεφτόμουν ή προβληματιζόμουν, ούτε εγώ, ούτε οι συνομήλικοι μου. Ήταν η εποχή που λιώναμε στις αμμουδιές να παίζουμε με τα κουβαδάκια μας..που ήμασταν μόνιμα με ένα ποδήλατο στις γειτονιές..που παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, κλέφτες κι αστυνόμους, αμπάριζα, κουτσό..που ήμασταν μόνιμα με μουστάκια από τα παγωτά..που περιμέναμε τα Χριστούγεννα να δούμε το πρωί αν μας άφησε κάτι ο Άγιος Βασίλης και αν έφαγε το γάλα και τα μπισκότα του..αχχχχ άντε δεν λέω άλλα, γιατί θα πρέπει να βάλω μουσική υπόκρουση κανένα σόλο από μπαγλαμαδάκι και να υποδυθώ τον Βασιλάκη τον Καΐλα.

2. Φυσικά αγαπώ τα κινούμενα σχέδια της εποχής αυτής. Νομίζω ότι περισσότερο αγαπώ των ‘90s, αφού στα ‘00s δεν έβλεπα τόσο. Τι να πρωτοθυμηθώ?? Sailor Moon?? Pokemon?? Scooby Doo?? Bob ο μάστορας?? Τα πραγματικά αγαπημένα μου όμως ήταν οι Thundercats (παρόλο που είναι παιδικό των ‘80s, είχα - έχω τρελό κόλλημα) και μια εκπαιδευτική σειρά της ΕΡΤ «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η ζωή». Καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά πραγματικά τα λάτρευα και τα λατρεύω. Ελάτε τώρα, ποιος δεν θυμάται το περίφημο «Ξίφος των οιωνών, δωσ’ μου την υπερφυσική μάτια»?? Κινούμενα σχέδια πολύ πιο απλά από αυτά που βλέπουν τώρα τα παιδιά. Αυτά που βλέπουν τώρα νομίζω ότι είναι εντελώς ψεύτικα και λίγο περίεργα. Εντάξει όχι ότι τα Pokemon ήταν μέσα στην αλήθεια, αλλά έχω την εντύπωση ότι ήταν πιο αθώα. Γνώμη μου πάντα.

3. Ανήκω στη γενιά που πρόλαβε τη δραχμή. Τη δραχμούλα μας. Που πήγαινες στο περίπτερο και έπαιρνες μια μπαμπαλού τσίχλα με ένα 10άρικο. 10 δραχμούλες!! Που με ένα χιλιάρικο ήσουν πλούσιος. Καλά δεν συζητώ με ένα πεντοχίλιαρο. Τότε ήσουν άρχοντας. Με δεκαχίλιαρο δε?? Ωνάσης σου λέω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που ο συγχωρεμένος ο παππούς μου μου έδωσε ένα ολόκληρο χιλιάρικο. Είχα τότε ένα κόκκινο πορτοφολάκι με τα σκυλιά της Δαλματίας (meeeemories), το έβαλα εκεί μέσα και άνοιγα κάθε τόσο και το κοιτούσα νομίζοντας ότι είμαι τουλάχιστον εκατομμυριούχος. Κακά τα ψέματα όμως, είχαν άλλη αξία οι δραχμές. Φτουράγανε εκείνα τα λεφτά, που έλεγε η γιαγιά μου. Τώρα, αν το σκεφτείς, ένα χιλιάρικο ισούται με 3€ περίπου. Εντάξει, καμία σχέση. Με 3€ δεν παίρνεις ούτε καφέ με τυρόπιτα της προκοπής. Τότε έπαιρνες καφέ, τυρόπιτα για σένα, τη μάνα σου, τον πατέρα σου, τα αδέρφια σου, τον περιπτερά και σου έμεναν και ρέστα. Και η γενιά μου έζησε και τη μετάβαση στο ευρώ. Εκεί να δεις σόου. Μέχρι να προσαρμοστούμε, είδαμε κι αποείδαμε. Αν και, οι γονείς μας σίγουρα, ίσως και κάποιοι από εμάς, ακόμα τα ευρώ τα μετατρέπουμε στο μυαλό μας σε δραχμούλες και νομίζω απελπιζόμαστε!!

4. Εντάξει, τι τραγουδάρες έπαιξαν τότε ρε παιδιά?? Τι κομματάρες βγήκαν?? Δηλαδή να τα ακούς και να ξεβιδώνεσαι. Πόσες καριέρες απογειώθηκαν τότε?? Και δυστυχώς το πηγάδι, από όπου βγήκαν όλα αυτά τα τραγούδια, στέρεψε και δεν θα ξανά βγουν τέτοια, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.

Κλείνοντας, σε σένα που άντεξες ως εδώ να διαβάσεις, πρέπει να σου εξομολογηθώ κάτι. Τι, τι, τι είσαι?? Είσαι ένα πιστόλι, που κάνει μπαμ και κάτω. Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, αφού τώρα μου μιλάει, μέχρι να σταματήσει, για να νιώσω τη μοναξιά μου όλα. Γιατί I would die for you, μάτια μου, θάλασσα μου σκοτεινή, θα πρεπε να μπορούσες να ακούσεις την κραυγή μου για σένα, γιατί για σένα πιάνω φωτιά.

Μην φρικάρετε, δεν τρελάθηκα. Είναι ένα μουσικό παιχνίδι ανάδρομης στα τραγούδια της εποχής που σκέφτηκα να σας κάνω με αυτό τον τρόπο. Πατήστε πάνω στις λέξεις και καλή σας ακρόαση. Εγώ πάντως είμαι ήδη πάνω στον καναπέ και χορεύω. Εσείς??